Tijden veranderen, dromen blijven bestaan

Toen die volwassen mensen reuzen voor me leken, kon ik me niet voorstellen ooit zelf zo'n type te worden dat bij wijze van spreken als Langnek over de kinderkopjes heen kan kijken en een overzicht heeft over wat er in de wereld gebeurt (al ben ik nog steeds tamelijk klein).
Waar ik mezelf als driejarige de vraag stelde hoe Sinterklaas door elke schoorsteen paste, waar hij al dat geld vandaan haalde, hoe zijn schimmel op een dak kon lopen en vooral hoe die goede ouwe man overal tegelijkertijd kon zijn, zoals het leek, vroeg ik me als vijfjarige dan weer af waar die zon in hemelsnaam 's nachts naartoe was. Gekke zon. Eens de zeven jaar gepasseerd, hield ik me met serieuzere vragen bezig.

Wat ik wel zeker wist zodra ik kon spreken, was dat ik later verhalenverteller zou worden. Eens ik kon schrijven en tekenen, werd dat striptekenaar en schrijfster. Ik was uren zoet met het lezen van stripverhalen, en brak mijn hoofd over de vraag hoe Jef Nys (geestelijke vader Jommeke) elk album binnen de 48 bladzijden kon laten passen, en Willy Vandersteen (Suske en Wiske) bijna elk album binnen de 56 bladzijden. En dan alles zo mooi getekend en verhaallijnen die "af" waren. Zoveel albums, zoveel inspiratie. Hoe deden ze het? Vol bewondering was ik. Ja, dat zou ik later ook kunnen. Ik kladderde hele schriften vol en toen ik tien was, kreeg ik een schildersezel cadeau (al had ik een tekentafel gevraagd, maar ach, dat blijft een detail).
Het tekenen verdween zo goed als uit mijn leven sinds ik tekenlessen op school kreeg. Vraag me niet waarom. Toen ik vervolgens in de tweede klas een eigen laptop kreeg, verruilde ik het tekenen definitief voor het schrijven en behalve voor schoolopdrachten, raakte ik potlood noch penseel meer aan.

Ik rondde drie manuscripten af. Geweldig om plots uit te stippelen, omgevingen te omschrijven en personages te creëren die zowel kenmerken van het realisme als het absurdisme hebben.
Maar dan kwam de zesde klas en mijn profielwerkstuk over de kinderrechten bij echtscheiding. Uiteindelijk heb ik met mijn profielwerkstuk de nominatie van een grote wetenschappelijke wedstrijd gewonnen, erg veel ervaringen opgedaan en bijgevolg een erg mooie periode beleefd. Wel was het totstandkomingsproces soms behoorlijk zwaar, want er waren erg veel dingen om rekening mee te houden en uiteindelijk telt mijn werkstuk meer dan 100 A4'tjes. Ik had nog makkelijk verder kunnen schrijven, maar eens moet je natuurlijk aanvaarden dat het "klaar" is. Door zoveel aan het werkstuk te schrijven, is het neerpennen van manuscripten verwaterd, heb ik me bij gedichten gehouden, want die zijn redelijk snel voltooid.

De hobby schrijven heeft plaatsgemaakt voor kinderrechten. Beide zie ik als een belangrijk deel van mijn leven en dat ik ze niet allebei intensief kan beoefenen, zorgt voor een hartverscheurende keuze vanbinnen. Daarom heb ik besloten om mijn laatste manuscript nog bij te werken, als afscheidsgeschenk voor mezelf. Ik ga me toch in de hoofdzaak op kinderrechten blijven focussen. Manuscripten schrijven is leuk, maar schrijven voor het goede doel is dat ook. Door over de kinderrechten te schrijven kan je ervoor proberen zorgen dat de wereld van kinderen (nog meer) gekleurd raakt, dat kinderen die het echt nodig hebben geholpen worden, zodat ze na afloop een mooi (levens)verhaal hebben om te vertellen. Zo schrijf ik indirect veel verhalen tegelijkertijd, met als verschil dat het hier over echte personen in plaats van personages gaat.