De wind waait door de bomen,
Erger dan in mijn engste dromen.
In het verlaten kasteel,
Zitten spinnen, best wel veel.
De houten vloeren kraken:
‘Jij hebt hier geen zaken.’
En als je goed luistert,
Lijkt het net alsof er iemand fluistert.
Bij volle maan,
Daar kun je van op aan,
Zweeft er een klein spookje.
En nee, dit is geen sprookje.
Het is helemaal alleen.
Waar zijn zijn vriendjes toch heen?
Ik zou het hem wel willen vragen,
Maar alleen durf ik dat niet te wagen.
Kom jij met me mee?
Als je ook nieuwsgierig bent, zeg dan zeker geen nee.
Nou, dit was het gedicht. Ik heb het geschreven toen ik in groep 8 (zesde leerjaar basisschool in België) zat, dus ik was elf.
Elke maandagochtend moest iemand een gedichtje voordragen, dat mocht gewoon van internet gehaald zijn of zelfgeschreven. Het verbaast jullie waarschijnlijk niet dat ik altijd koos om zelf wat te schrijven. Dit was dan het eerste gedicht dat ik voordroeg op maandagochtend.
Na afloop verdwenen de geschreven versies van het gedicht steeds in de grote 'Gedichtenmap'.
Old memories, wat zijn ze leuk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten