Onderstaande vinden jullie een gedichtje (of beter gezegd: een gedicht :P) dat ik heb geschreven toen ik dertien was.
Ik kies ervoor om dit als eerste te delen, omdat ik dankzij dit gedicht mijn eerste mailadres had aangemaakt. Door het hebben van mijn eigen mailadres, ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Zonder het schrijven van dit gedicht had het ongetwijfeld langer geduurd vooraleer ik grondig kennis had gemaakt met die digitale wereld, en zou ik waarschijnlijk deze blog nog niet gehad hebben. Dat zou zonde zijn geweest!
Beroemd
'De voetgangers lopen snel voorbij.
Ze kijken niet naar me om.
Zij maken lol en zijn blij.
Ze vinden me vast maar dom.
Het is ook niet te verwonderen,
want ik ben dakloos.
En als het gaat bliksemen en donderen,
kruip ik gauw in m’n kartonnen doos.
Ooit was ik beroemd.
Nu voel ik me eenzaam en verlaten.
Waarom ben ik tot dit lot gedoemd?
Leven op de straten.
Vroeger was ik stinkend rijk.
Iedereen keek naar mij op.
Ze vonden me belangrijker dan belangrijk.
Ik stond helemaal aan de top.
Wat heb ik toch misdaan?
Wat is er misgelopen?
Zie mij hier nu staan.
Ik kan zelfs geen nieuwe kleren kopen.
Niemand kijkt me aan.
Ik voel me overbodig.
Zelfs het mannetje in de maan,
heeft me niet nodig.
Was ik maar terug bekend.
Een of andere beroemde superster.
Dan vond iedereen me een leuke vent,
Kwamen ze voor mij van heinde en ver.
Ik heb mijn stem verloren,
Samen met mijn hart.
Ik kon mijn liefste niet meer bekoren.
Ja, het leven is soms hard.'
Zo mijmerend stapt de zwerver langzaam voort.
Plots blijft hij staan,
Voor een grote poort.
Waar komt die rook vandaan?
Spiedend kijkt de zwerver rond.
Hij hoort de bange stem van een kind.
‘Help, mama ligt hier op de grond!’
De woorden gaan verloren in de wind.
De zwerver aarzelt geen moment.
Hij rent in de richting van het geluid.
Alsof hij het kind al jaren kent,
Roept hij heel luid:
‘Zeg me toch waar je bent!
Ik help jullie hieruit.’
Hij redt moeder en kind uit de brand.
Hij wordt opeens een held.
De volgende dag staat het in de krant.
Zijn naam wordt overal vermeld.
Maar wat echt telt,
twee mensen zullen hem nooit vergeten.
Nog voor geen geld,
zou hij dit willen ruilen voor het applaus na een optreden.
Zo, dit was het gedicht dan. Ik hoop dat jullie er een beetje van genoten hebben. Ik vond het enkele jaren geleden alleszins aangenaam om dit te schrijven, hoewel het eigenlijk eerder een verplichting was van mijn lerares Nederlands dan op eigen initiatief. Maar ach, dat laatste is een detail. ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten