Uit de oude doos

De wiskundige (r)evolutie

Twee punten vonden elkaar,
En vormden een lijn.
Ze werden een paar.
Ze wilden voor altijd samen zijn.

 Ze gooiden elk een schuin lijntje omlaag,
Dat versmolt tot een gezamenlijk punt.
Ze zien elkaar toch zo graag,
Tja, het kind was hen dan ook erg gegund.

Het kleine puntje voelde zich enorm alleen,
En al snel werd een tweede puntje gemaakt.
Zo waren er twee in plaats van één,
Wat van een driehoek een vierhoek maakt.

De afstand tussen de twee puntjes was niet gering,
Ze konden niet erg goed samen spelen.
Daarom deed het echtpaar punt het nodige ding,
En al snel waren de kinderpuntjes met z’n velen.

Een cirkel was de eindfiguur,
Alle puntjes deden aan zakdoekje leggen mee.
Dit is zoals het hoort in de natuur,
Niemand wordt uitgestoten en iedereen is tevree.