Gedicht: 'Lang leve de natuur'

Omdat ik nu toch in de gedichtensfeer zit, plaats ik maar een nieuw gedicht, zodat november 'echt'een gedichtenmaand wordt. :)
Via dit gedicht wil ik graag aandacht besteden aan onze natuur, iets waar (de laatste tijd) te weinig aandacht aan wordt besteed, terwijl het toch een erg belangrijk element is voor een goed leven op aarde.
De wereldbevolking stijgt alsmaar, er komt steeds meer industrie en de steden groeien zienderogen. Kan de aarde, onze blauwe planeet, dit nog lang volhouden? Ik heb mijn twijfels...
Daarom dit gedicht, over een mogelijk scenario dat over enkele eeuwen zou kunnen plaatsvinden als we zo verder doen.
Ik hoop dat dit een beetje als eye-opener fungeert en dat men meer rekening zal houden met de natuur/het milieu, want uiteindelijk zijn wíj een deel van de natuur.

Lang leve de natuur!

Heb jij het gehoord?
Jawel, het is waar.
Hé, met wat ben ik akkoord?
Dan ontmoeten we elkaar daar.

Daar, groene blaadjes, overal.
Heerlijke, warme zon.
En een waterval,
Dingen die ik niet geloven kon.

Maar, het is echt!
 Zo mooi, ongelooflijk.
De natuur komt tot haar recht.
En ik… ik vind het heerlijk.

Nooit eerder zag ik zoveel groen.
Kon eindelijk zonder hoesten ademhalen.
Gewoon hierom is het me te doen,
De rest is om de schouders voor op te halen.

Het wordt een lange tocht,
Naar dit onbewoonde eiland.
Waar we zolang naar hebben gezocht.
Weg uit eigen stinkende land.

‘Nee, niet eigen stinkende land!’,
Roept mijn neef bij dit te horen.
Hij blijft achter, kiest niet mijn kant.
Tja, hij weet niet beter, is tussen de industrie geboren.

Overal de stad, overal mensen.
Te druk, veel te benauwd.
Naar een eigen tuintje kan je alleen maar wensen.
Grotendeels flats, niets is vertrouwd.

Weg, weg, weg,
Is het enige wat ik altijd al wou.
Jij niet? Wat een brute pech,
Ik laat je achter, want het is de natuur waar ik van hou.